"O Fuck" - 21.03

Prolog
Słyszę trzask, znowu to samo błędne koło się powtarza. Zaraz potem krzyki i znowu uderzenie.
Czy to naprawdę się dzieje? Czy to może zwykły sen?
Wybieram numer i dzwonie po czym uciekam z domu, własnego domu, nie tego domem nie można nazwać. Uciekłam aby żyć i żyje bo uciekłam. Zostawiłam ją bo się bałam i to był największy błąd... Czy ona kiedyś mi wybaczy? Czy ona w ogóle żyje? Nie na pewno żyje ja to wiem wyczuwam, ale czy warto jej szukać? Może przez to stracę więcej niż chcę zyskać Poczekam jeszcze.. Kiedyś  na pewno się odważę..

**********************************************************************************************************

- Mrówaaa!!! Gdzie Cię znowu wcięło!? O mnie to nie pomyślałaś?

- Zamknij się! - syknęłam na Krystiana - Jeszcze mnie złapią...

- To po co kolejny raz uciekasz? Źle Ci tu ze mną?

-Tak, tak dlatego uciekam 24 na dobę z tobą to męczarnia- zaśmiałam się cicho. Kurdę jak tu się wydostać? Jeszcze Krystian na ogonie.. Dlaczego akurat dziś jak do bidula wróciła Panna "MAM WAS W DUPIE"..

- Ej Majka? - nie odzywałam się - pss.. Majkaaa!?

-Zamknij się w końcu!

- Ale ta zołza tu idzie...

- Że co kurwa!? Trzeba się ukryć!! - Krzyknęłam przerażona. Pociągnęłam Krystiana w stronę kontenerów na śmieci.

- Dawaj łapy.. - rozkazałam mu. Podsadził mnie weszłam do środka po czym go wciągnęłam do siebie.
-To te śmieci tak śmierdzą, czy ty? - zapytałam z powagą, a on parsknął śmiechem.

-Majka, wiesz, że to nie ma sensu. - jęknął.

-Zamknij się. - rozkazałam.

Nie podobało mi się to, że tak piękny dzień, a ja muszę kryć się w kontenerze.

Kontener...Fajnie by było się zabawić w nim z Krystianem.

W tym momencie przez moją głowę przechodziły same brudne myśli, dotyczące chłopaka.

Szturchnął mnie w bok i od razu wróciłam na ziemię. Tym razem się uda, ucieknę z tego piekła.

-Chyba poszła. - szepnął, a kroki na zewnątrz ucichły.

-To dobrze. Pomóż mi wyjść, bo nie wysiedzę tutaj, ani chwili dłużej.

Uderzył w metalową klapę, ale się nie otwarła.

-Co jest? - mruknął i raz jeszcze uderzył. Klapa poddała się i uderzyła z hukiem o ścianę szarego budynku.

Poczułam świeże powietrze. Chłopak wstał i strząsnął z ramienia skórkę po bananie.

-Ostatni raz robię z tobą taką akcję. - warknął i podciągnął mnie do góry, chwytając mnie za dłoń.

-Nie prosiłam się o pomoc. - odgryzłam się i oparłam się dłońmi o krawędź dużego śmietnika.

-No. - pogonił mnie chłopak.

Rozejrzałam się dookoła i gdy miałam pewność, że nikogo nie ma, wyskoczyłam. Wylądowałam sprawnie na ziemi i wstałam. Krystian do mnie dołączył i zaklął pod nosem.

-Szybko.

Zaczęliśmy okrążać budynek i gdy usłyszałam dzwonek, który oznaczał powrót do pokoi, to zaciągnęłam chłopaka pod ogrodzenie.

-Słuchaj, oni teraz są zajęci zaganianiem tych owiec do pokoi. Pomożesz mi, a ja ciebie wciągnę.

Skinął głową i obejrzał się za siebie. Podparłam się na jego ramieniu a on składając ręce w koszyk, w których umieściłam swoją nogę, zwinie mnie podsadził. Jednak nie obeszło się bez marudzenia jaka to ja ciężka jestem.

 Chwyciłam się siatki i zaczęłam się wspinać ku górze. Zaraz najgorszy moment...Kolczasty drut.

Jednak to mi nie przeszkadzało, bo w głowie miałam cały czas jedno słowo "wolność" Tak, to jest tak blisko, nic mnie nie powstrzyma.

*oczami Krystiana*

Jezuu jaka ona piękna.. Te jej kocie ruchy i ta talia a włosy..

Nie jedną rzecz teraz bym z nią zrobił.. Kiedy ją podsadziłem, po pretekstem pomocy w spinacze, złapałem ją za pośladki.

-Krystian nie pozwalaj sobie.. - syknęła

- Mrówa, ale co ja Ci robię?

- Gówno wiesz? - zaśmiała się krótko. - Mniej gadania więcej wspinania. Chyba chcesz stąd wyjść zanim wszyscy się pokapują,  że nas nie ma.

- No jasne.. - Mrówa wciągnęła mnie na górę, a zaraz potem zeskoczyliśmy za ogrodzenie. Sukces.. Ona szybkim tempem popędziła do przodu.

- Ej zaczekaj!!! - jednak moje wołanie nic nie dało. - Mrówa nooo.. Ja nie jestem taki jak ty, że w bieganiu prędkość geparda rozwijam

- Oj ucisz się i biegnij... - zwróciła mi tylko uwagę. Kiedy byliśmy dość daleko, od sierocińca ,zwolniliśmy i szliśmy spacerkiem.

- A tak w ogóle gdzie idziemy? - Nic... Cisza.. - No bo wiesz,  fajnie było by wiedzieć.. - szła spokojnie i uśmiechała się pod nosem. - No mrówa,  czemu mi to robisz?

-Ale co ja Ci robię? - Roześmiała się

- No właśnie to co przed chwilą.. Ta cisza.. Co to było??

- Aaa zdawało Ci się..

- Ej no Majka.. Odpocznijmy ..

- Nie - odparła

- A niby dlaczego?

- Bo nie zasłużyłeś?

-  Niby co złego zrobiłem?

- Lepiej się zapytać co pożytecznego zrobiłeś..

- Ooo no to wiele rzeczy..

- Doprawdy?

- Tak.

- Eee wmawiaj sobie..

- Maaaaaaaaaajka - jęczałem jej tak chyba z dziesięć minut, aż w końcu usiedliśmy na jednej z ławek w parku. - No wreszcie!  Już myślałem,  że się na mnie uwzięłaś. - odparłem

- Skąd pewność, że tak nie jest?

- Eh.. Z tobą rozmawiać.

- To po co gadasz?

- Bo muszę?

- Niby czemu?

- Bo mi uciekniesz.

- Ja?

- Tak Ty. - Oboje wybuchliśmy niepohamowanym śmiechem.